Persoonlijke inwijding tot Reikimaster Usui Shiki Ryoho

Inwijding in Usui Reiki Shiki Ryoho

Mijn wereld om me heen was al sinds september 1997 donker, heel donker; je voelde je machteloos, niet in staat om daar ook maar op wat voor manier dan ook iets aan te veranderen. Ik zat vast in een wereld waarvan ik me blijkbaar niet kon los maken. Ik was terechtgekomen met mijn gezin in een draaikolk van psychische tegenslagen, waarvan het eind nog niet in zicht was, en ik voelde mij wanhopig. Het was zelfs niet in woorden uit te leggen aan mijn zusjes die best wel voelden dat er wat aan de hand was, maar niet bij machte waren om ons daadwerkelijk te helpen. Ook zij voelden zich hulpeloos en konden alleen maar machteloos toezien. Ik was toen ook niet in staat om hen alles te vertellen, wat gaande was. Het was een gevecht, dat ik zelf met mijn gezin moest zien te overleven. Dat ik ervoor wilde gaan, was een feit, want niets of niemand kon me tegenhouden om dat te doen wat ik absoluut noodzakelijk achtte om het leven te redden van mijn geliefde zoon. Hij leed aan een zware, negatieve psychose, waarin hij elk gevoel en daardoor elke binding met alles had verloren. Onbegrijpelijk voor menigeen om hem heen. Hij kon het ook niet uitleggen. Maar in zijn gedrag zag ik zijn wanhoop, zijn onvermogen om gesprekken te voeren; zelfs de woorden die hij sprak waren voor hem onbegrijpelijk. Iets wat je niet beseft en waarvan je je geen enkele voorstelling hebt als je gezond bent. Niemand kon begrijpen, hoe een innerlijk contact met woorden en zinnen zomaar - vanuit het niets- niet meer kon bestaan. Hoe kon ik iets dat ik zelf niet begreep aan een ander uitleggen. Ik begreep wel dat woorden een expressievorm zijn van jezelf en dat hij die verbinding met de woorden die hij sprak niet meer voelde. Hij sprak wel, maar begreep het niet! Hij werkte met woorden en zinnen vanuit zijn geheugen, niet meer vanuit zijn gevoel, alhoewel hij wel wist dat hij aan woorden vroeger wel een bepaald gevoel kon verbinden. Woorden als liefde, verdriet, een of andere ontkenning of bevestiging, zelfs woorden van pijn in welke vorm dan ook, of boosheid, hadden voor hem geen inhoud, geen emotionele waarde. Communiceren ging buiten hem om, en kon hij innerlijk niet verbinden. Hij ontkende ook elke herkenning van mijn kant wat ik aanzag als een gevoel van pijn, boosheid, verdriet, liefde, geven om enz. Ik zei dat ik toch zag dat hij pijn had: 'je voelt toch, want ik zie dat je pijn hebt'. Of als hij boos werd om iets: ' zie je wel, je bent boos'. Verwarrend was het dan als hij zei, dat hij dat niet voelde, geen binding had, zich wel herinnerde dat hij iets gevoeld had, maar hij het niet meer weet. Ook gingen in gesprekken met meer dan twee mensen de woorden aan hem voorbij, omdat hij het verband van de woorden niet meer kon begrijpen doordat hij er geen gevoel of emotie aan kon verbinden. 'Mama', zei hij dan 'wanhopig', 'op het moment dat ik 'voel' wat ik zeg, ben jij de eerste die het hoort'. Het was ook heel moeilijk te begrijpen. (Want hij beloofde me nu toch iets, wat hij nu niet kon voelen.... was dan mijn stille gedachte op deze uitspraak). Het was een moeilijke, verwarrende periode vol wanhoop, onmacht, angst, onbegrip, maar hij had een paar goede vrienden om zich heen.

Een poging van hem om het 'gevoel' weer in hem naar boven te krijgen ontaardde bijna in een sprong van de flat, gelukkig tegengehouden door zijn vrienden. 'Dan zou hij toch angst moeten kunnen voelen, als hij op de rand van het balkon stond en naar beneden keek- op het punt van springen', zei hij later. Hij had er echt alles voor over om weer te kunnen voelen. Ik schrok me wezenloos en we hebben toen afgesproken dat hij zo'n poging die hem het leven zou kunnen kosten - nooit meer mocht doen. 'Je bent uit mij geboren', zei ik toen, 'en als het werkelijk nodig is, zal ik je ook helpen te sterven', was mijn belofte, "maar alleen wanneer je jezelf de ruimte en de tijd geeft, om te zoeken naar genezing, op welke manier dan ook. Wij pakken alles aan wat op ons pad komt." Euthanasie was ook al een overweging van hem om zijn ellendig leven te beëindigen. 'Want zo kon hij toch niet verder leven', was zijn betoog. Wij spraken af, dat hij het zoeken naar genezing een jaar (twee jaren vond hij te lang) de ruimte gaf, voordat hij dat ook maar zou overwegen. Eerst dus alles, en dan ook alles op alles zetten, om toch die ultieme genezing te vinden, waarin hij weer volledig zichzelf kon zijn.



En een van die manieren die op mijn pad voor zijn genezing kwam was 'Reiki'. Gewoon zomaar een kleine advertentie in een weekblad waar mijn oog op viel, half 1998. Ik had er ooit iets over gelezen en ik was in eerste instantie natuurlijk gewoon nieuwsgierig. Kon Reiki de uitweg zijn die we zochten? Zou ik mijn zoon met Reiki kunnen helpen? Ik schreef mij in bij Evelyn Mulder, Reikimaster Usui Shiki Ryôhô.

Ik zal nooit het moment vergeten waarop ik die zolderkamer boven Galerie 'De Gang' binnenkwam, en met maar die ene doelstelling: mijn zoon weer kunnen helpen genezen.

Maar door de Reiki-omgeving en sfeer die Evelyn Mulder had gecreëerd, kwamen al die onvergoten tranen naar boven en ontaardden in een tomeloos verdriet, maar waarin ook iets van hoop en liefde en bevrijding doorkwam. Alsof ik na een ellendige periode in de beschermende en liefdevolle omgeving 'thuiskwam', en waarin ik mijn gevoelens de vrije loop kon laten. Ik voelde mij als een drenkeling die zich wanhopig vastklampte aan de reddingsboei die men mij toewierp.

Het was knap heftig.
Op dat moment realiseerde ik me nog niet, dat Reiki juist in mijn leven kwam voor mijzelf, voor mijn innerlijke verbinding en heling. Wel voelde ik dat die positieve, spirituele energie een enorme impact had op mijn geestestoestand en weerbaarheid. Maar nog steeds volgde ik de Reikicursus in naam van de veronderstelling dat ik het vooral deed voor mijn zoon. De dag na mijn inwijding begon ik mijn zoon te behandelen. Vanuit een apatische houding begon hij weer actief te worden. In ieder geval actief te denken en dingen te willen ondernemen. De verbinding met zijn gevoel bleef echter nog lang uit, maar hij kwam wel weer tot leven en ondernam actie. Het begin was er. En na mijn initiatie in Reiki tweede graad kon hij zelfs het verschil van energie voelen door de intentie waarmee ik hem toen een Reiki behandeling gaf. Hij begon in die tijd ook zelf te onderzoeken welke mogelijkheden er waren voor zijn genezing. Hij ondernam zelf acties, maar koos ook zelf de richting die hij wilde opgaan voor zijn eigen genezing. Langzaam maar zeker begon hij weer de verantwoording voor zichzelf terug te nemen.



Door de ontwikkelingen die na de eerste, en later tweede inwijding volgden, besloot ik in 2000 mij te laten inwijden tot Reikimaster, de derde initiatie. Ik realiseerde mij toen wel degelijk, dat ik nog een lange weg te gaan had, en nog steeds heb om te zijn wie ik ben. Maar een ding is zeker, Reiki heeft mij geraakt tot in het diepst van mijn ziel. En de eerste ontmoeting met de Reiki-energie zal ik dan ook nooit meer vergeten, wat ik ook verder tegenkom op mijn pad.

De masterinwijding ontving ik op op 22 mei 2000, vlak bij zee maar wel midden in de bossen van Castricum, waar ik als klein meisje een deel van mijn jeugd heb doorgebracht. Het stormde en motregende, en een dichte, donkere wolkendek bedekte de hemel.
We hebben een eind moeten lopen voordat ik 'mijn plekje' vond. De aandacht van Evelyn voor deze inwijdingsplek deed weldadig aan. We zaten eerst rustig op een boomstam om ons heen te kijken en te voelen: is dit wel de plek, waar de inwijding kan plaatsvinden. We hadden al een paar andere plekken bekeken, maar vervolgden steeds onze zoektocht naar een betere plek.

Evelyn telde het aantal bomen die het dichtst om ons heen stonden en samen kwamen wij tot 7 hoge bomen. Het voelde juist en goed aan. Op het moment waarop Evelyn besloot tot inwijding was het plotseling even doodstil in het bos, alsof de bomen hun adem inhielden voor de initiatie. Maar tijdens de inwijding begonnen ze heftig te zwaaien en door de wind zelfs te loeien, alsof ze opgewonden raakten door de energie die aan het stromen was.

En na het tekenen van het Mastersymbool weken de overdekte wolken ineens uiteen, en schoot er een felle lichtstraal van de zon naar beneden, precies op de plek waar wij ons bevonden. De bomen zwegen plotseling in alle talen, en de inwijding tot master was een feit - met instemming van de natuur om ons heen. Zo leek het en zo voelde het ook wel voor ons beiden.


Heel indrukwekkend en bijzonder voelde ik mij die dag.

Lees tezijnertijd (invulling volgt nog) ook mijn ervaringen in:
- de Workshop Japanse Reikitechnieken door Frank Arjava Petter in september 2000 en
- een driedaagse Shinpidenweekend Usui Reiki Ryoho door Stephen Lovering in Deventer in april 2007